อย่าแยกแยะผลกระทบที่ใหญ่กว่าและต่อเนื่องของอัตราภาษีจากอัตราเงินเฟ้อ

นโยบายการเงินในสหรัฐอเมริกามีการกำหนดโดย Federal Reserve (FED) เฟดมีสองเอกสาร: เพื่อให้ได้ความมั่นคงด้านราคาและส่งเสริมการจ้างงานเต็มรูปแบบ เครื่องมือหลักในการบรรลุเป้าหมายเหล่านี้คือการปรับอัตราดอกเบี้ย เมื่อราคาเพิ่มขึ้นเร็วเกินไปและอัตราเงินเฟ้อสูงกว่าเป้าหมาย 2% ของเฟดจะเพิ่มอัตราดอกเบี้ยเพิ่มต้นทุนการกู้ยืมที่เพิ่มขึ้นทั่วเศรษฐกิจ สิ่งนี้ส่งผลให้เกิดเงินดอลลาร์สหรัฐที่แข็งแกร่งขึ้น (USD) เนื่องจากทำให้สหรัฐฯเป็นสถานที่ที่น่าดึงดูดยิ่งขึ้นสำหรับนักลงทุนต่างชาติในการจอดเงินของพวกเขา เมื่ออัตราเงินเฟ้อลดลงต่ำกว่า 2% หรืออัตราการว่างงานสูงเกินไปเฟดอาจลดอัตราดอกเบี้ยเพื่อส่งเสริมการกู้ยืมซึ่งมีน้ำหนักอยู่บนกองขยะ

Federal Reserve (FED) จัดประชุมนโยบายแปดครั้งต่อปีซึ่งคณะกรรมการการตลาด Federal Open Market (FOMC) ประเมินสภาพเศรษฐกิจและตัดสินใจนโยบายการเงิน FOMC มีผู้เข้าร่วมโดยเจ้าหน้าที่สิบสองคน-สมาชิกเจ็ดคนของคณะกรรมการผู้ว่าการประธานธนาคารกลางสหรัฐแห่งนิวยอร์กและอีกสี่คนที่เหลืออยู่สิบเอ็ดคนที่เหลืออยู่ประธานาธิบดีธนาคารกลางภูมิภาคซึ่งทำหน้าที่เป็นระยะเวลาหนึ่งปี

ในสถานการณ์ที่รุนแรง Federal Reserve อาจหันไปใช้นโยบายที่ชื่อว่าการผ่อนคลายเชิงปริมาณ (QE) QE เป็นกระบวนการที่เฟดเพิ่มการไหลเวียนของเครดิตในระบบการเงินที่ติดอยู่อย่างมาก มันเป็นมาตรการนโยบายที่ไม่ได้มาตรฐานที่ใช้ในช่วงวิกฤตหรือเมื่อเงินเฟ้อต่ำมาก มันเป็นอาวุธที่เลือกของเฟดในช่วงวิกฤตการณ์ทางการเงินที่ยิ่งใหญ่ในปี 2551 มันเกี่ยวข้องกับการพิมพ์ของเฟดมากขึ้นและใช้พวกเขาเพื่อซื้อพันธบัตรระดับสูงจากสถาบันการเงิน QE มักจะอ่อนตัวลงดอลลาร์สหรัฐ

การกระชับเชิงปริมาณ (QT) เป็นกระบวนการย้อนกลับของ QE โดย Federal Reserve หยุดซื้อพันธบัตรจากสถาบันการเงินและไม่ได้ลงทุนเงินต้นจากพันธบัตรที่มีการครบกำหนดเพื่อซื้อพันธบัตรใหม่ มันมักจะเป็นบวกสำหรับมูลค่าของดอลลาร์สหรัฐ