โลกที่พัฒนาแล้วสามารถเติบโตจากความซบเซาได้หรือไม่?

หากเรายืมความมั่งคั่งทั้งหมดในวันพรุ่งนี้ที่จะใช้ในวันนี้จะไม่มีความเจริญรุ่งเรืองในอนาคต

ประเทศที่พัฒนาแล้วแบ่งปันแหล่งที่มาของความซบเซาหลายแหล่งเดียวกัน:

1. ประชากรกลุ่มของผู้เกษียณอายุที่ได้รับผลประโยชน์จากรัฐบาลกำลังขยายตัวโดยไม่มีที่สิ้นสุดในขณะที่พนักงานของพวกเขากำลังหดตัวลง

2. รูปแบบของการระดมทุนโครงการของรัฐบาลที่จัดตั้งขึ้น 50, 60 หรือ 70 ปีที่ผ่านมาไม่มีรายได้เพียงพอที่จะครอบคลุมการใช้จ่ายของรัฐบาลอีกต่อไป

3. เมื่ออายุประชากรของพวกเขาความต้องการ/การบริโภคซบเซาเนื่องจากผู้สูงอายุใช้จ่ายน้อยกว่าทุกสิ่งนอกเหนือจากการดูแลสุขภาพและกลุ่มคนที่อายุน้อยกว่าที่แต่งงานแล้วและเริ่มต้นครอบครัวเริ่มลดลง

4. ความพยายามในการกระตุ้นการใช้จ่ายของผู้บริโภคผ่านการกระตุ้นด้วยธนาคารกลาง/รัฐกำลังเพิ่มอัตราเงินเฟ้อการลดค่าใช้จ่ายทั้งในครัวเรือนและรัฐเนื่องจากต้นทุนการชำระหนี้เพิ่มขึ้น

5. กระบวนการที่เป็นสถาบันที่ทำงานใน “ขั้นตอนการเพิ่ม” ของการเติบโตทางเศรษฐกิจในขณะนี้เป็นอุปสรรคในขณะนี้ ตามกระบวนการที่จัดตั้งขึ้น เป็นโฟกัสมากกว่า ปรับตัวเพื่อให้ได้ผลลัพธ์–

6. “โซลูชัน” ที่รวดเร็วสำหรับความต้องการที่เพิ่มสูงขึ้นสำหรับการใช้จ่ายของรัฐบาล (โครงการด้านการดูแลสุขภาพและการเกษียณอายุเป็นหนึ่งในสามหรือมากกว่าของค่าใช้จ่ายของรัฐ) คือการให้ทุนการใช้จ่ายด้วยเงินที่ยืมมา-การขายพันธบัตรรัฐบาลซึ่งเพิ่มหนี้อธิปไตยของประเทศและดอกเบี้ยที่ต้องจ่าย

7. ผลไม้แขวนต่ำในระบบเศรษฐกิจล้วนถูกดึงออกมาและในขณะที่มีความหวังสูงสำหรับการเปลี่ยนแปลงพลังงานและ AI ไม่มีการรับประกันว่าสิ่งเหล่านี้จะเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตเพียงพอที่จะสร้างการเติบโตที่จำเป็นในการ

8. โซลูชันที่เสนอเป็นทุกรูปแบบของ วิศวกรรมการเงิน-อัตราดอกเบี้ยลดลงการแนะนำ stablecoins ฯลฯ ทั้งหมดมีจุดประสงค์เพื่อลดต้นทุนการกู้ยืมจากอนาคตเพื่อกระตุ้น “การเติบโต” ในวันนี้ด้วยความหวังว่าจะ “เพิ่มทางของเราออกจากความซบเซาและหนี้”

กุญแจสำคัญในการ “เพิ่มทางของเราจากความซบเซาและหนี้” คือการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต ในพอดคาสต์ฉันอ้างถึง ผลผลิตปัจจัยทั้งหมดซึ่งเป็นความพยายามที่จะ “จับ 'ซอสลับ' ของวิธีการทางเศรษฐกิจหรือธุรกิจผลิตผลลัพธ์ที่มากขึ้นด้วยอินพุตเดียวกันหรือน้อยลง”

'ซอสลับ' นี้รวมถึงประสิทธิภาพนวัตกรรมทางเทคโนโลยีและฐานรากทางสังคม-สังคมซึ่งมักถูกมองข้ามในเศรษฐศาสตร์ทั่วไป-ตัวอย่างเช่น “ตลาดเสรี” ทำงานเฉพาะในสังคมที่มีความไว้วางใจสูง

หากเราใช้เงินที่ยืมมาจากอนาคตเกี่ยวกับการบริโภคที่ฟุ่มเฟือยมันเพียงพอที่จะ “ขยายตัวของเราออกจากความซบเซาและหนี้” หรือการขยายตัวของหนี้เพื่อให้ทุนการบริโภคที่ไม่ก่อผลจริงเพิ่มความซบเซาและหนี้?

ในฐานะทั่วไปโลกกำลังพัฒนามีข้อมูลประชากรที่ดีกว่าและมีการเติบโตในเชิงบวกมากขึ้น เนื่องจากยังคงมีผลไม้ที่มีความหลากหลายต่ำในแง่ของโครงสร้างพื้นฐานและวิธีการเพิ่มผลผลิตที่สามารถพัฒนาได้ด้วยการลงทุนอย่างรอบคอบของเงินทุนและแรงงาน

ในบรรดาประเทศที่พัฒนาแล้วมีนโยบายต่าง ๆ ที่พยายามจัดการงบประมาณที่สูงขึ้นและรายได้ที่ซบเซา แต่จุดกดดันของอัตราดอกเบี้ยและความเสี่ยงเป็นเรื่องยากสำหรับหนึ่งประเทศที่จะควบคุมในเศรษฐกิจโลกที่ยังคงมีอยู่

ธนาคารกลางทุกแห่งต้องการลดอัตราดอกเบี้ยเพื่อให้ถูกกว่าสำหรับรัฐบาลองค์กรและผู้บริโภคที่จะยืมเงินมากขึ้น แต่ความเสี่ยงและอัตราเงินเฟ้อไม่สามารถควบคุมได้กับคันโยกของวิศวกรรมการเงิน

พิจารณาว่าญี่ปุ่นเป็นตัวอย่างของเศรษฐกิจขั้นสูงที่พยายามดิ้นรนเพื่อสร้างความสมดุลระหว่างตัวแปรและแหล่งที่มาของความซบเซา รายได้ของรัฐบาลกลางนั้นหยุดนิ่งในขณะที่การชำระดอกเบี้ยของหนี้อธิปไตยเพิ่มขึ้นพร้อมกับหนี้เองและเบี้ยประกันความเสี่ยงที่มาพร้อมกับภาระหนี้ที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ :

ในด้านค่าใช้จ่ายค่าใช้จ่ายของประชากรที่เพิ่มขึ้นของผู้เกษียณอายุผู้สูงอายุที่ต้องการการดูแลสุขภาพ แต่ไม่ได้ทำงานอีกต่อไปเช่นกัน:

เป็นเรื่องธรรมดาที่จะดื่มด่ำกับจินตนาการที่ดึงคันโยกของวิศวกรรมการเงินจะทำให้วงกลมของ “การแก้ไข” มีรายได้ไม่ตรงกันและใช้จ่ายด้วยหนี้มากขึ้น แต่การดื่มด่ำกับจินตนาการเพียงแค่ทำให้เราต้องมองหาวิธีแก้ปัญหาที่แท้จริงแทนที่จะพึ่งพาการกู้ยืมเงินมากขึ้นจากความเจริญรุ่งเรืองในวันพรุ่งนี้เพราะถ้าเรายืมความมั่งคั่งทั้งหมดในวันพรุ่งนี้จะมีความเจริญรุ่งเรืองในอนาคต